Roxeanne Hazes is niet langer boos op haar overleden vader André Hazes. De boosheid en het onbegrip richting haar vader heeft een plekje gekregen, vertelde zij dinsdag in het NPO Radio 1-programma Nooit meer slapen.
Onveilige situatie
Als kind voelde Roxeanne Hazes zich wel eens onveilig thuis. Haar vader dronk veel en dit zorgde voor een gespannen sfeer in huis. “Ik had in mijn geval dan een dronken papa, en hoewel dat niet elke dag zo was, voelde het wel als een onveilige situatie”
Naarmate Roxeanne ouder wordt, zijn de boosheid en het onbegrip naar hem toe volledig weg. “ Ik heb echt afstand gedaan van zijn muziek en bewandel nu mijn eigen pad. Daardoor kan ik hem nu ook op een andere manier bekijken dan als artiest. Ook als papa, of als vriend. Dat is zoiets waardevols, het gevoel om zonder boosheid te leven.”
Liedjesopa
Roxeanne kon in het verleden de muziek van haar vader niet meer horen. “Altijd als ik mijn vaders muziek hoorde, vond ik dat zó irritant” , zegt de zangeres. “Nu denk ik: ik kan het weer waarderen en daar plezier uit halen. Dat heb ik heel lang niet gekund.”
Nu ze weer kan genieten van de muziek van haar vader luistert ze er soms ook naar met haar eigen zoontje Fender. “Hij is voor Fender de liedjesopa, die heel veel mooie muziek heeft achtergelaten. Als ik hem af en toe wat laat horen, kan ik er weer euforisch naar luisteren.”
André Hazes jr.
Ook Roxeannes broer André Hazes jr. heeft altijd een moeilijke band gehad met zijn vader. In weekblad Party deed hij een tijd geleden een boekje open over de tijd na het overlijden van André sr. “Het klinkt misschien raar wat ik nu ga zeggen, maar ik voel me niet in de eerste plaats zijn zoon; ik ben vooral een groot fan van hem” , vertelt André jr. “Ik bof natuurlijk dat ik zijn naam draag, maar ik vind het ook geweldig om zijn muziek te blijven zingen. Dat zal ik altijd blijven doen. Maar dus meer als zijn liefhebber dan als zijn zoon.”
Maar hoeveel verdriet heeft André van het verlies van zijn vader? Hij was natuurlijk vrij jong en hij had eigenlijk altijd een betere band met zijn moeder. “Of ik nog weleens om hem huil? Nee” , vertelt André. “Ik heb gehuild toen mijn me in 2004 vertelde dat hij was gestorven en op de uitvaart heb ik gehuild. Volgens mij daarna nooit meer. Misschien raar…”
